Gisteren kregen we vrienden te eten en dat was een goede reden om me weer eens lekker druk te maken in de keuken. Het begon eenvoudig met deze driekleurensalade uit het eerste kookboek van Kaatje aan de Sluis. Ik begin toch te denken dat ik het een tikje gedateerd vind, alhoewel in het kader van al het rawfood tegenwoordig is het wel weer erg passend.
Het tussengerecht was in ieder geval een echte hit. Ik maakte een soepje van aardperen met coquilles. Het soepje maken was eigenlijk heel eenvoudig: de aardpeer goed schoonschrobben en in plakjes snijden en in water met citroen leggen (tegen het verkleuren). Ondertussen 2 sjalotjes fruiten en de uitgelekte aardpeer toevoegen. Afblussen met witte wijn en het geheel koken met bouillon. Vervolgens pureren, zeven en room toevoegen. Dat is alles!
Het hoofdgerecht was van een wisselend succes. We kregen een kookboek van onze vrienden voor onze bruiloft en daaruit maakte ik de gebakken aardappeltjes met knoflook en citroen en de gestoofde wortel, en die waren erg lekker. De rosbief stond echter weer eens te lang in de oven (alweer?, ja, alweer...) en was dus wat taai. Zo jammer. Wat wel lekker was, was de rooksmaak die er aan zat. Voor het garen in de oven rookte ik de rosbief 10 minuten in mijn rookoventje. Dat was ook nog wel een beetje gedoe, want natuurlijk was deze te klein en paste de deksel er niet meer op en moest ik over de rosbief een constructie van aluminiumfolie spannen.
Maar het grootste drama van de dag voor mij (ik weet mijn perfectionisme soms erg te overdrijven) was het maken van het nagerecht. Deze taart met pistache-amandelvulling geparfumeerd met sinaasappel en kardemom heb ik één keer eerder gemaakt en ik herinnerde me er twee dingen van. Ik herinnerde me dat hij heel bijzonder en bijzonder lekker was, maar ook dat ik er flink op heb lopen vloeken. Jammer dat ik me niet meer kon herinneren waarom. Bij het blindbakken van de bodem kwam het echter weer allemaal terug. De consistentie die de ingrediënten hadden toen ik ze tot deegbal maakte verdween tijdens het bakken, zo leek het en de bodem werd één groot uitelkaarvallende kruimel. O ja, dat deed ik de vorige keer dus anders, toen moest ik de bodem opnieuw maken met een eigen beproefd deegbodemrecept. Nu had ik wel een iets betere oven dan toen en heb ik toch nog geprobeerd te redden wat er te redden viel, want opnieuw maken was dit keer geen optie, want ik had ook nog een flinke hardlooptraining in de middag en dus niet voldoende tijd. Zucht... Christiaan was blij dat ik even een stuk ging rennen in ieder geval.
Maar goed, alhoewel ik zelf niet zo enthousiast was over de bodem was het totale resultaat echt geweldig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten