Handig!

 

Het is me weer eens overkomen. Jarenlang blijk ik onnodig te hebben geploeterd tijdens het bakken. Iedere ochtend begon ik met het smelten van boter en het met een kwastje invetten van mijn muffinplaten. Als de muffins eenmaal gebakken waren mochten we dan de restjes uit de vorm peuteren en begon het uitgebreide schoonmaakproces. Waarom, vraag ik me nu af, want het kan allemaal veel makkelijker.

Eindelijk heb ik geïnvesteerd in siliconenmatjes (een behoorlijke investering, want goedkoop zijn ze niet) die ik op maat van mijn oven heb geknipt. Want eigenlijk was dat de reden dat ik eerder niet overstag was gegaan (en natuurlijk omdat ik veel te zuinig ben). De siliconenmatjes hebben namelijk een vaste maat die bakkers gebruiken, handig want daar zijn hun ovens, rekjes en alles op aangepast. In de horecakeuken gebruiken we echter gastronorm en daarom zijn de matjes net te groot voor mijn oven.

Toen ik nog geen heteluchtoven had en dus maar één laag tegelijk kon bakken betekende dit dat ik in plaats van 24 nog maar 18 muffins tegelijk kon bakken. Niet zo fijn dus. Maar goed, met mijn nieuwe heteluchtoven kan ik wel 6 platen boven elkaar bakken, dus dan komt het altijd wel goed!

Dus ik kan 's ochtends later uit mijn bed, hoef geen boter meer te smelten, in te vetten en de vormen zijn met één vaatwasbeurt schoon! Wat een genot ineens.
 Voor de dagen dat ik andere vormen gebruik heb ik ook een nieuwe handigheid gevonden, namelijk de bakspray. Op de één of andere manier had ik altijd weerstand tegen dit product. Was ik bang dat de smaak vies zou zijn en dat het voor geen meter zou werken. Mis! Toen ik hoorde dat Ad Rijnen ook spray gebruikte, durfde ik het ook eens te proberen. En dat is dus heel erg handig. Nooit meer geklooi dus met kwastjes en boter. 

Meer van de patisseriecursus

Nog even twee fotootjes van het resultaat van de laatste patisseriecursus (die waar ik mijn fototoestel was vergeten). Intussen liggen bovenstaande wittechocoladekegeltjes gevuld met frambozen te wachten in de vriezer tot mijn verjaardag. En onderstaande sneeuwballen liggen ernaast. Die moet ik een keer serveren met karamelsaus...

Flammkuchen

Het was vandaag best druk in ons Zondagcafé. Mijn taart was met gemak uitverkocht en tussen tosti's grillen, koffie zetten, afwassen en andere bezigheden verloor ik even (iets te lang) de soep die ik voor onze eigen lunch maakte uit het oog. Een geschifte aangekoekte bloemkoolprut was het resultaat dat snel in de gootsteen belandde. De lunch die ik toen maakte duurde dan wel twee uur, maar was wel de moeite waard. Christiaan was blij verrast toen ik deze flammkuchen op tafel zette. Het deeg mag de volgende keer nog wel wat dunner en krokanter, maar verder...

Grapefruitmeringuetaart

Vanochtend heb ik me weer eens aan wat geëxperimenteer gewaagd. Ik wilde grapefruittaart maken die ik al wel eerder had gemaakt, maar bedacht gisterenavond dat ik mijn pasvergaarde kennis van mijn patisseriecursus maar eens ging toepassen.

De bodem maakte ik naar bekend recept, want hier krijg ik nog altijd geen genoeg van. De vulling van grapefruitcrème had ik al eens eerder aangepast, die werd namelijk niet altijd goed stevig waardoor de hele taart inzakte. Nu maakte ik de grapefruitvulling zoals ik geleerd had van Robèrt, met gelatine. Alles ging behoorlijk goed en ik waagde me er zelfs aan om iets minder gelatine te gebruiken dan in het voorbeeld. Tot zover goed, alleen leek het niet zo veel. Bijmaken ging ook niet meer lukken, want ik had nog maar 1 blaadje gelatine over. Een oplossing vond ik in het toevoegen van wat opgeklopte slagroom en hoewel de structuur van crème in romig/luchtig veranderde (wat ik eigenlijk niet per se een verbetering vond) was het toch iets dat in de taart tot zijn recht zou kunnen komen. Nog een beetje citroensap toevoegen voor wat meer frisheid en ik durfde het aan de afgebakken bodem te vullen.
Verder dus met het eiwitschuim. De 250 g eiwitten die in het recept stonden van Robèrt bleken ruim voldoende schuim te geven voor een taart of 4. Hier moet ik dus nog iets mee verzinnen.
De eiwitten werden niet met suiker maar met suikersiroop opgeklopt, iets wat ik zelf eerder niet deed en het gaf inderdaad een geweldig stevig resultaat. Helaas nog een beetje klonterig, dus dat moet ik de volgende keer maar nog maar even vragen tijdens de cursus.
En toen was het enkel nog zaak het schuim licht te laten verkleuren. Een beetje klooien met de brander en voila! een taart staat weer klaar voor de verkoop!

Mijn laatste column in het clubblad van mijn hardloopvereniging

Gordon Ramsay, de wereldberoemde chefkok bekend van tv en voormalig profvoetballer, schijnt ’s avonds wanneer hij klaar is in zijn restaurant de loopschoenen aan te trekken om nog flink wat kilometers door de nacht te maken alvorens zijn bed op te zoeken. Michel Roux jr., een iets minder bekende chefkok, maar niettemin goed voor  Michelinsterren, liep al zeventien keer de marathon in Londen.

Ik vraag me wel eens af waar ze de energie vandaan halen, want het werk in een keuken is absoluut niet licht, maar begrijp aan de andere kant wel goed waarom iemand die de hele dag door eten omringd wordt op een gegeven moment iets aan sport zal moeten doen. Het beeld van een bolle kok, zoals de onlangs overleden Cas Spijkers, is stereotiep, maar niet echt iets om te ambiëren. Voor mij was de keuze om te gaan lopen dan ook logisch, want ik sta ook een groot deel van mijn tijd in de keuken en begin praktisch iedere ochtend met het bakken van muffins, en die zijn wel erg lekker wanneer ze net uit de oven komen… Zou ik niet lopen, dan zou ik vaker moeten nadenken over wat ik moet laten staan, echter wanneer ik meer wil gaan lopen, moet ik daar misschien toch ook weer wat vaker bij stil staan.

Eet zo min mogelijk vet. Denk om je koolhydraten. Drink niet teveel. Geboden en verboden lijken de realiteit voor de serieus trainende loper. Toch kan ik lekker eten en drinken maar moeilijk laten staan. In mijn laatste ronde tijdens de Oudejaarsloop een jaar terug heb ik misschien ook wel de keerzijde daarvan ondervonden. Een week in Frankrijk met vrienden werd iedere stevige wandeldag afgesloten met rijkelijke maaltijden met grote kaasplanken en veel wijn die goed smaakten na alle inspanning in de kou. Het zware eten leek zich tijdens de wedstrijd echter te wreken en een niet bepaald prettig buikgevoel te geven. Met veel pijn en moeite wist ik een behoorlijke tijd te lopen, maar dat was niet dankzij de laatste week voorbereiding!

Alhoewel deze ervaring rijker, ben ik toch selectief in wat ik leer over de combinatie eten en lopen. Michel Roux jr. schreef een kookboek ‘De marathon chef’ genaamd. Op de flap is te lezen: ‘Tijdens zijn training vermijdt hij de consumptie van rood vlees en dierlijke vetten, maar eet veel vruchten en groente, volop brood en wat chocolade, en drinkt een redelijke hoeveelheid wijn.’ Het boek is gevuld met heerlijke recepten die inspireren, maar wat bij mij vooral blijft hangen zijn de woorden chocolade en wijn (in redelijke hoeveelheid!). Ook de dag voor de wedstrijd drinkt hij nog een paar glazen wijn, als die maar goed is, zo zegt hij. En ook in een ander boek over een hardloper met verschillende records op zijn naam, las ik dat hij áltijd rode wijn dronk de avond voor een wedstrijd. Dat ik dat heb onthouden, en verder al zijn tips die in het boek stonden ben vergeten, geeft maar weer aan hoe hopeloos selectief ik alleen dat lees wat me uitkomt. Want ik kan dan wel denken ‘Als zij het zo kunnen, waarom ik dan niet’, maar die gedachte vertoont natuurlijk nogal wat gebreken. Ik ben namelijk ook geen sterrenchef, en zal dat ook zeker nooit worden. Dus of ik een goede (bijna) alles etende en drinkende loper kan worden, is ook maar de vraag.

Toch lijkt er nog wel een beetje hoop voor me te zijn. Er zijn namelijk wedstrijden die hun neus ophalen voor plastic bekertjes water en gels langs het parcours. In de fameuze Franse wijnstreek Médoc serveren ze wijn en gastronomisch eten als oesters en biefstuk bij de tussenstops. In de Elzas loop je door de glooiende wijgaarden van de ene naar de andere lokale specialiteit. Ik geloof niet dat iemand hier een pr loopt en misschien is er wel geen marathon waar zoveel mensen uitvallen als deze, maar was meedoen niet belangrijker dan winnen?

Patisseriecursus zonder fototoestel

O jee, ik ben gisteren vergeten mijn fototoestel mee te nemen naar de patisseriecursus. Ik kan dus niet met jullie delen hoe we een sneeuwbal met anijs maakten, of deze tompouches van chocola. Thuis op het bord vergat ik gelukkig niet te fotograferen, alhoewel je dan altijd snel moet zijn. Ze zijn zo weg!

Winterse plaatjes

 Ik heb ze maar even bewaard voor het moment dat we weer weemoedig terug kunnen denken aan de vrieskou met bijbehorende schaatsmogelijkheden.  Vanaf de nieuwe uitkijktoren had je ook nog een mooi uitzicht over de Flaes.

En dan nog even naar de Bockenrijder voor een trappistje...

Brasserie Schlachthof in Saarbrücken

 Op bezoek bij Anke en Frans in Saarbrücken gingen we lunchen bij brasserie Schlachthof. Dit restaurant met Bib gourmand ligt tussen de vleesfabrieken van de stad en heeft dan ook veel aandacht voor het vlees. In deze vitrine tussen restaurant en keuken lag het vlees te rijpen. Is weer eens wat anders dan een bak met kreeften of taartenvitrine. We bestelden de steak tartare, flink op smaak gebracht met peper, die werkelijk heel erg lekker was.

 En ook de kalfslever was bijzonder goed bereid, alhoewel heel wat verder gebakken dan wij zelf zouden doen, was hij nog steeds heerlijk mals.

Patisseriecursusdag 3 alweer

 Vorige week had ik alweer de derde bijeenkomst in de studio van Robèrt van Beckhoven. Het thema was dit keer high tea en dat gaf een vol programma. Met bovenstaand petit fourtje werden we ontvangen waarna we al snel zelf aan de slag gingen met het maken van quiches.

 Nu maak ik zelf niet weinig quiches, maar dit was toch weer heel wat anders. Van Beckhoven gebruikt een deeg met een beetje gist erin, in plaats van korstdeeg zoals ik, en met zo'n deegrolmachine gaat alles wel heel makkelijk.

 Het vullen van de kleine taartjes was waarschijnlijk nog wel het meeste werk.

 Terwijl de quiches in de oven stonden gingen we verder met het maken van petitfours.

En slagroomtruffels, ook al bekend in mijn repertoire, maar de prikkers in de opgesteven slagroom kende ik nog niet, maar hielp het door de chocolade halen wel enorm.

 De petit fourtjes waren ook klaar om gedecoreerd te worden.

 Tenslotte gingen de amandelcakejes met verschillende vullingen nog in een doosje en mochten we weer op huis aan met een auto vol lekkers.

Zoet

 Ik loop een beetje achter, en nu lijkt het misschien wel net alsof ik maar zo'n beetje stil heb gezeten. Uiteraard niks van waar en het bewijs lag klaar om te publiceren. Eerst dus maar eens wat foto's van wat zoete baksels uit de keuken. Hierboven wortelcake met rozijnen en botercrème.

 Vorige week maakte ik deze overheerlijke cheesecake met lemon curd.

 Op zondag kwam ik er achter dat alle koekjes op waren en ik dus geen koekjes kon serveren bij de koffie tijdens de vergadering van maandag. Ik had natuurlijk snel wat kunnen kopen bij de supermarkt, maar greep de mogelijkheid daarentegen aan om zelf koekjes te bakken. De gemberkoekjes, kattentongen, Weense vingers (met chocola) en sablée Nantais (zandkoekjes) waren het geslaagde resultaat waar we de hele week niet vanaf konden blijven.
En tenslotte nog een zondagse carrotcake met noten, rozijnen en botercrème.