Elke dag wandelen door de prachtige omgeving maakte hongerig. Ik waagde me dan ook aan de lokale specialiteiten; leberknödel, saumagen en uiteraard worst. Ik vond de saumagen nog wel wat
griezelig om te bestellen, ook ik voel me niet altijd een even grote held bij het bestellen van lokale specialiteiten die in maag worden geserveerd. Het viel echter best mee, en leek eigenlijk, zoals alles hier, op worst.
De boel wegspoelen deden we met Federweisser. Een druivenproduct dat net na de pluk en persing van de druiven wordt gemaakt. Het lijkt wel wat op cider en heeft een alcoholpercentage tussen 4 en 10 procent. Dat was altijd weer spannend, want soms kon je een glas (halve liter!) rustig drinken, andere keren rolde je dan bijna van je stoel.
Maar meestal aten we gewoon worst. Tijdens de lunch of 's avonds, het maakt Duitsers niet zo veel uit, lijkt het. Worst kan altijd, zo ook in dit gezellige wandelverenigingshuis.
Terug in de meer bewoonde wereld vonden we een terras waar we ons aan een andere (Duitse) specialiteit waagden, de Schwarzwälder kirschtorte.
En daarna weer op de fiets door de wijnvelden om de calorieën te verbranden en op naar een volgende pleisterplaats!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten