Bijna kerst

Net als vorig jaar kozen we er dit jaar voor geen kerstboom in huis te zetten. Af en toe krijg ik een soort wereldverbeteraarideeën voor extreem kleine dingen in mijn hoofd en nu moet daar dus de kerstboom aan geloven. Bij een televisieprogramma zag ik eens hoe de bomen er jaren over doen om te groeien en dan na een paar weken in de huiskamer opgestookt worden. Al zijn er nu ook wel allerlei adoptiebomen die weer teruggeplant worden, er is voor mij wel meer reden om eens geen boom neer te zetten. Dat gezeul met zo'n boom. Ik wil eigenlijk altijd pas het weekend voor kerst mijn huis versieren. Eerder heb ik er nog geen zin in en kom ik er ook helemaal niet aan toe, omdat ik nog veel te druk ben, maar de consequentie is wel dat je van die rare onregelmatige bomen hebt, omdat de mooie al lang weg zijn (Uit de duurzaamheidsoverweging zou ik misschien juist wél deze miskleunen mee moeten nemen). Maar goed, dan moet je die boom nog in huis krijgen. De boom is altijd net te groot en laat een spoor van naalden en potgrond achter in het huis en regelmatig strepen over de muur waar hij door de krappe gang langs de wanden schuurt. Intussen hebben Christiaan bij deze actie al de nodige verwensingen naar elkaar gegromd. Eenmaal op z'n plaats en met de stofzuiger als in de aanslag, moet de boom eerst nog recht komen te staan. Bij ons schijnt dit nooit te lukken voor langer dan vijf minuten en anders zorgt een kat er wel voor dat er iets mis gaat. Je hoort het, hoewel ik een boom heel leuk en mooi vind, is er voor mij soms ook genoeg reden om er geen neer te zetten. 

Daarom heb ik dit jaar dus weer de versieringen anders aangepakt. De ballen hangen aan de afzuigkap en het groen is rond een pilaar in de kamer gewikkeld samen met de lampjes. De klimop kan er wel tegen ieder jaar een stukje teruggesnoeid te worden, en het is zelfs beter voor het huis, de andere takken lagen bijna allemaal op de grond na een paar stevige windvlagen. Mijn duurzaamheidsbalans slaat dus misschien een beetje positief uit in deze kerstkwestie, maar geloof me, ik ben heus geen heilig boontje, hoor.

 

 Toen we zaterdag vrienden op bezoek kregen was het namelijk vlees wat op tafel kwam, en voor mijn doen nog best veel. Op de markt hadden we eerder bij de kraam van  Sengersbroek verschillende heerlijke worsten en paté gekocht en het resultaat was een geweldig charcutterieplateau als voorgerecht.

 Maar de ster van de avond was deze magnumfles die mijn vader laatst langs kwam brengen uit mijn geboortejaar. Voorzichtig hebben we 'm opengemaakt in de hoop dat het wijn en niet bijvoorbeeld azijn was wat er inmiddels in de fles ontwikkeld was. Maar het bleek een feestje, vooral het eerste glas was heerlijk fruitig. De wijn was een prachtige begeleiding van de entrecote bordelaise die we maakten.

Toe tenslotte nog peertjes uit de oven met marsala, kaneel, citroen, laurier en vanille die het huis nog dagen heerlijk lieten ruiken.

De volgende dag bleef het vlees toch maar even van het menu en maakte ik deze quiche met boerenkool en cantarellen. Boerenkool is sinds vorig jaar helemaal hip in Nederland en verdient niet alleen een plaatsje in de stamppot. Op de markt had ik een grote stronk gekocht en na de basis gemaakt te hebben van korstdeeg en appareille (het mengsel van ei en room), bakte ik de boerenkool even aan met een beetje knoflook en fruitte ik een ui zacht en bakte nog even de cantarellen mee. Tenslotte nog een beetje geraspte belegen geitenkaas eroverheen en met een salade erbij met walnoten was het een geweldige maaltijd.

Twee dagen later maakte ik van de overgebleven cantarellen en boerenkool samen met een restje flespompoen nog een lekkere pasta met een beetje room en geraspte geitenkaas.